Ξέρεις κάτι; Κουράστηκα. Αλήθεια είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν θέλω να σε κουράσω πάλι. Πώς γίνεται μια τόσο μικρή λέξη να'χει τόσο μεγάλο νόημα; Κουράστηκα να περιμένω. Κουράστηκα να δίνω.Κουράστηκα να περιπλανιέμαι δεξιά κι αριστερά.Κουράστηκα να προσπαθώ. Μα κυρίως ξέρεις τι με κούρασε; Να δίνω κουράγιο στους άλλους. Εχω στερέψει πια,μ ακούς; Δεν μπορώ πια να λέω "όλα καλά θα πάνε" στους άλλους και να πρέπει ΕΓΩ να τους στηρίξω όταν ο ίδιος αντιμετωπίζω το πρόβλημα.Ξέρεις τι είναι οι δίπλα σου να υποφέρουν βλέποντας σε να ταλαιπωρήσαι από ένα πρόβλημα και εσύ να κάνεις τον κλόουν; Να προσπαθείς πάντα να τους κάνεις να γελάσουν, να τους πεις οτι δεν τρέχει τίποτα και οτι είμαι δυνατός...κι εσύ μέσα σου φοβάσαι. Φοβάσαι την στιγμή που θα σου στερέψει το κουράγιο, φοβάσαι το ξέσπασμά σου, φοβάσαι την αρρώστια, φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβάσαι τη μέρα που θα ρθει μήπως και σπάσει η μάσκα του γελωτοποιού και φανεί ο ιδρώτας στο πρόσωπο από την αγωνία σου. Αλλά πρέπει να σαι δυνατός, να μη δώσεις αφορμή σε κανέναν να σε λυπηθεί , να πατάς στα πόδια σου και να διεκδικείς τη ζωή που κάποιος προσπαθεί να σου κλέψει.
Φοβάμαι...
Φοβάμαι...
