Τα σ’αγαπώ που μείνανε σιωπηλά

 Είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω να σου πω αυτά που θέλω… Βλέπεις, πάντοτε, είχα το θάρρος να σου μιλάω κατάματα και να σου λέω μόνο αλήθειες. Ακόμα και σε πράγματα που, ίσως , σ ενοχλούσαν. Τώρα έχεις φύγει μακριά, το μόνο που απέμεινε πίσω είναι αυτό το στυλό και το χαρτί να γράφω με τις ώρες, να γεμίζω λαίμαργα τις αράδες, προσπαθώντας να καλύψω ίσως το κενό μες την καρδιά μου.

    

         Γίνανε όλα τόσο γρήγορα. Το μυαλό μου είναι ακόμα θολωμένο και σίγουρα τα τσιγάρα και το ουίσκι δεν το βοηθάνε για να δει τα πράγματα ψύχραιμα. Μα πώς αλλάξανε τα πάντα έτσι ξαφνικά; Είχες μπει στη ζωή μου θυμάμαι μια στιγμή που δεν περίμενα, δεν ήξερα τι έπρεπε να νιώσω, δεν ήμουν έτοιμος.

Χώθηκες γλυκά στην αγκαλιά μου και μου ψιθύρισες στ’αυτί «μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ». Στην αρχή, δε σε πίστεψα, ακόμα με λες άλλωστε ξεροκέφαλο, οι άμυνες μου ήταν γερές. Με τον καιρό δεν μπόρεσα να κρατήσω, όμως , τα συναισθήματα μου. Φώναζαν μέσα μου, πάλευαν , πλημύριζαν όλο μου το είναι…αφέθηκα.

         Από κει και πέρα, λοιπόν, νομίζω πως άρχισε η κατηφόρα της σχέσης μας. Βλέπεις, πριν από αυτό είχες έναν στόχο να κατακτήσεις, προσπαθούσες όλο και περισσότερο να με κάνεις να αφεθώ. Όταν τελικά έφτασες στην «κορυφή», είδες πως δεν είχε τη «θέα» που φανταζόσουν και αποφάσισες να βαδίσεις πάλι προς τα κάτω, εγκαταλείποντας το «βουνό». Όχι δεν θα κατηγορήσω μόνο εσένα, σίγουρα έχω φταίξει κι εγώ σε πολλά. Στην αρχή θέλω να ξέρεις ότι κατηγορούσα μόνο τον εαυτό μου, έλεγα πως εγώ ήμουν ανάξιος να σε κρατήσω. Η διαφορά μας όμως είναι ότι εγώ δε μετανιώνω για τίποτα απ’όσα σου είπα και σου χάρισα απλόχερα. Εσύ είσαι αυτή που ξεχνά…

          Δε θέλω να με λυπηθείς, ποτέ μου δεν το θέλησα αυτό, από κανέναν και για τίποτα. Θέλω μόνο να μ’ακούσεις. Να σου πω δύο τελευταία λόγια και μετά αν θέλεις ξέχασέ τα, όπως φυσικά ξέρεις πολύ καλά να κάνεις.

Η λέξη σ’αγαπώ είναι ιερή γι αυτό μη την σπαταλήσεις ξανά. Μου γκρίνιαζες γιατί εγώ δεν στο πα ποτέ, όχι ότι δεν το ένιωθα, αλλά επειδή ήθελα να στο πω και να βγαίνει απ την καρδιά μου. Εδώ είναι επίσης και η άλλη μας διαφορά, οι λέξεις μου βγαίνουν πάντα απ την καρδιά μου, είτε σου μιλήσω γλυκά είτε άσχημα, ενώ εσύ μιλάς μόνο με τα χείλη. Φρόντισε, λοιπόν , μικρή μου στον επόμενο να χεις μετρημένα τα λόγια σου, γιατί αυτό που λένε «οι λέξεις ξεχνιούνται» πίστεψε με δεν ισχύει. Θα σου πω εγώ για τις λέξεις ….έρχονται τα βράδια κρυφά και σιωπηλά, ηχούν στα αυτιά σου όλο και πιο δυνατά, σαρκαστικά και με μίσος, προσπαθώντας να καταστρέψουν το μυαλό σου.

Θα σου πω εγώ για τα βράδια που δεν περνούνε με τίποτα, τα τασάκια που ασφυκτιούν από τα αποτσίγαρα και τα άδεια μπουκάλια στο πάτωμα που σε κοιτάνε με συμπόνια αλλά ταυτόχρονα και με υπερηφάνεια, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς.

          Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν όλα αυτά σου ακούγονται γελοία και λόγια του αέρα. Είμαι σίγουρος, όμως , πως σου ακούγονται ξένα. Θα έρθει κάποια στιγμή που θα πληγωθείς πολύ, δεν σου το εύχομαι γιατί ακόμα σε νιώθω δικό μου άνθρωπο, αλλά κάποια στιγμή θα το πάθεις. Τότε, ίσως και να καταλάβεις ένα μέρος αυτών που σου λέω. Εύχομαι μόνο να σαι το ίδιο δυνατή, όπως τώρα και να το περάσεις ομαλά.

          Δε θα σου μάθω εγώ να αγαπάς. Είναι πράγμα δύσκολο και βιωματικό. Όσα βιβλία και να ψάξεις την απάντηση δεν θα την βρεις. Ψάξε, όμως ,μέσα στη δική μου καρδιά και θα βρεις τα σ’αγαπώ που μείνανε σιωπηλά.

Χρήστος Flash